sł. i muz. – Marek Majewski

Za siódmy krąg, za serca wkład,
za łatwy prąd, za trudny wiatr,
za każdą z wysp, co została po drodze,
ten, co wybrał nam rejs
osądzi nas
na każdym z miejsc,
więc wypić czas
za ten wyrok, co brzmi – płynąć masz jeszcze raz.

Można trafić na łut,
spijać mleko i miód,
dzielić łoże lub tort
i wygodny mieć port
można niebo zobaczyć takie właśnie jak we śnie,
lecz na stałe tam raczej zakotwiczyć za wcześnie.

Za siódmy krąg, za serca wkład…

Można tyrać jak wół,
spadać z wozu pod stół,
dać się łapać na lep
i codziennie dzień brać w łeb
można wdać się w finanse i się motać w ich matni,
lecz tam marne są szanse, że to rejs nasz ostatni.

Za siódmy krąg, za serca wkład…

Można śpiewać za chór
albo robić za wzór,
sprawy świata pchać w przód
i w tym zasług mieć w bród,
lecz nim wyrok to zmieni, tak jak zawsze z tym bywa,
nie jesteśmy zbawieni – jeszcze trzeba popływać.

Za siódmy krąg, za serca wkład…

W teorii – zgoda
– Ty rację masz, nie ja,
lecz krew nie woda,
nie z każdej kropli łza.
Więc nim ze srogim czołem
błąd nowy wytkniesz mi
pamiętaj, że aniołem
z nas dwóch nie jestem ja, lecz Ty.

Stróżu mój, Aniele,
bądź mi przyjacielem.
Trochę się o mnie bój,
gdy iść trzeba w bój.
Czasem nic nie mów, wybacz.
Tyle Ci wolno chyba.
Nie jest to misji wbrew,
którą Ci zlecił Szef.

Łatwo Ci sądzić,
gdy grzeszyć nie masz jak.
Pokusy są dziś,
a sił na jutro brak.
Ty swoje skrzydła przecież
na co dzień masz, a mnie,
by czasem móc polecieć,
po świecie przyszło włóczyć się.

Stróżu mój, Aniele…

Ponegocjujmy,
kompromis Tynfa wart.
Bez żadnej ujmy
serdeczny przyjmij żart.
Czart mógłby porwać już mnie
nie raz, nie dwa, nie trzy,
lecz kiedy mam Twój uśmiech
żadnego z nas nie ruszy nikt

Stróżu mój, Aniele…

To jest piosenka napisana od niechcenia,

bo coraz więcej w świecie miejsc, gdzie nie chcą nas.

Choć wiemy, że to się w tę stronę musi zmieniać,

lecz obłaskawiać jakoś trzeba każdy czas.

To jest piosenka od niechcenia poskładana

z codziennych prztyczków, co składają się na dół,

gdy co dzień z życiem się wychodzi na barana

i nie ma sensu ani łoże, ani stół.

Bo to jest tajemnica.

To jest dobrostan naszych dusz i naszych ciał:

Żebyśmy kogoś chcieli

i żeby nas ktoś chciał.

To jest piosenka od niechcenia i nie dania.

Dla tych, co dane im nie było siebie dać,

więc muszą targać ciężki bagaż zaniechania

i od niechcenia już się nawet nie chce brać.

Ty od niechcenia tą piosenką strzeż nas, Panie.

My odpłacimy Ci tym samym, jasna rzecz.

Bo przecież w Tobie też kiełkuje przekonanie,

że Ciebie także od niechcenia trzeba strzec.

Bo to jest tajemnica…